Dag 5 Floresti

“The joy of the Lord is my strength.” – Rend Collective

Deze dag begon bijzonder. Toen we wakker werden en onze deur open deden zagen dat het zachtjes aan het sneeuwen was. Miljoenen sneeuwvlokjes dwarrelden naar beneden waarna ze smolten en verdwenen in de grond. Om acht uur ontbeten we en om negen uur gingen we weer richting de blokhut, de kerk, Casa Speranta en de keuken van de stichting Charis. Hier wachtte Marien ons op met de kachel brandend gingen we allemaal op de comfortabele banken zitten. Marien vertelde ons over de moeilijke situaties en cultuurverschillen in de wijk. Ook deden we een rondje waarbij iedereen om de beurt vertelde hoe hij/zij de reis tot nu toe gevonden heeft. Marien reageerde hier dan op met verhalen over de mensen of gebeurtenissen die de stichting meegemaakt heeft. Hij was er helemaal vol van en raakte niet uitgepraat over deze onderwerpen.

We kregen wat instructies mee van Marien voordat we in twee groepen werden gesplitst om de wijk te zien. Eerst zullen we het verhaal van het ene groepje vertellen, Marc, Sarah, Francien, Maria en als begeleider Ana. We liepen de wijk in en splitsten ons op. Langs alle modderige wegen, zwerfhonden en instabiele huizen kwamen kinderen overal vandaan om ons in de armen te vallen en ons highfives te geven. De kinderen hier zijn dan ook voor het grootste gedeelte van de dag op straat omdat ze niet een comfortabel huis hebben om hun tijd te spenderen. Alle kinderen werden enorm blij toen ze Ana zagen en ontvingen ook ons met open armen. Ook bij veel volwassenen werden we gastvrij ontvangen. Toen we amper vijf stappen gezet hadden raakte Ana al aan de praat en werden we uitgenodigd om in een huis te komen. Het was een vrouw van rond de vijfentwintig jaar die daar woonde samen met haar zoontje en haar man. We kwamen binnen en het zoontje lag in het bed. Het huis was nog redelijk schoon en ondanks alle prulletjes was het nog een redelijk mooie kamer. Het was wel één slaapkamer met twee bedden waar vader, moeder en zoon samen in sliepen. Er was wel een heel klein fornuis maar geen douche. De moeder vertelde dat ze werkt, samen met haar man, in de kippenfabriek in de buurt en dan van vier uur ’s ochtends tot acht uur in de avond werkt. Toen we het zoontje vroegen wat hij later wilde worden zij hij dan ook professioneel gamer. Na een tijdje stonden we op om verder te gaan en namen we met zoenen afscheid van de vrouw.

We liepen verder over de drukke straat en maar een paar huizen verderop werden we weer uitgenodigd om binnen te komen. Dit huis was heel anders dan het vorige. De vloer glom, de muren waren mooi behangen, er was een prachtige keuken en alles was heel schoon en nieuw. Dit huis hadden we ook zo in Nederland tegen kunnen komen. De vrouw des huize begon te vertellen over hoe hard zij en haar man gewerkt hadden om dit te bereiken. Ze vertelde dat het niet makkelijk was geweest maar dat ze altijd door gezet hadden en dat haar man meer weg was dan thuis maar dat ze trots was op wat ze bereikt had. Op dat moment realiseerden we ons dat het dus ook anders kan. Haar man had wel wat onderwijs gehad en samen hebben ze een toekomst gebouwd. We hadden ons aangeboden sapje op toen we weer afscheid namen met een dikke knuffel en weer verder gingen.

We liepen verder en we sloegen af in een smal weggetje waar het extra modderig was, nog meer troep en zwerfhonden waren en het er nog meer stonk. In het smalle steegje huppelden er allemaal kindjes en met een grote glimlach op hun gezicht staarden ze ons aan. Dit beeld raakte ons en we vonden het prachtig om te zien hoe blij deze kinderen aan het spelen waren in die verschrikkelijke setting. Aan het einde van het steegje stapten we een hele kleine kamer binnen. Met zijn vijven moesten we al tegen elkaar aan staan om erin te passen. In deze kamer van ongeveer twee bij vier woonden zeven mensen. Het bed nam meer dan de helft van de kamer in beslag, verder was er nog een kachel met een pan erop die diende als verwarming en keuken tegelijk en een mini gootsteentje. Verder niets. De bewoner was een vrouw met haar zes kinderen. Haar man had haar verlaten en ze moest helemaal alleen voor ze zorgen. Toen deze vrouw ons vertelde over hoe hopeloos haar situatie was, zat haar kleine meisje van een jaar of drie verlegen naar ons te gluren en glimlachten. Terwijl haar moeder haar pakje sigaretten vastpakte om haar zorgen te vergeten was zij gewoon een kind die op straat speelde en rondhuppelde met haar broertjes en zusjes. Na dit ‘huis’ bekeken te hebben stapten we weer door het steegje langs een kar met kleine pups om naar de buurt achter deze te lopen. Hier bezochten we nog twee huizen. Het eerste huis was weer meer een kamer dan een huis. De ruimte van vijf bij vijf had een enorm bed erin en was helemaal volgepropt met twee volwassenen, een paar tieners, veel kinderen en een baby. In deze kamer woonden dus tien mensen. De ouders sliepen elke nacht op de grond om hun kinderen plek te geven in het bed. Wat we heel erg mooi vonden was dat de vader vertelde over hoe ze ondanks hun armoede, alles delen. Er kwamen tijdens ons bezoek steeds meer buurjongens en andere kinderen binnen om daar te spelen en het was echt een open huis. Hij vertelde ook over hoe hij op God vertrouwde en hoe Hij toch er altijd weer voor zorgde dat ze genoeg te eten hadden. Ons laatste adres was een oude vrouw die vertelde over haar passie voor God. Dit vonden we ook heel bijzonder, dat juist deze mensen zoveel vertrouwen in God hadden en zo’n levend geloof hadden. Met een stuk aangeboden varkenshuid in een zakje liepen we terug en ontmoetten we de rest weer in de eetzaal waar we samen onze lunch aten.

Nu wordt het verhaal verteld van het groepje van Luca, Carolien, Ria en Lilia. Toen we het terrein van Charis afliepen, keken we al gelijk tegen ‘huizen’ van verschillende Roma’s aan. Eigenlijk was de indeling: aan het begin een wat groter huisje en als je verder naar achter van het terrein liep werden de steegjes steeds nauwer, de huisjes steeds meer krotjes en de grond steeds viezer. De eerste vrouw die we tegen kwamen had drie kinderen. Verder woonden er nog meer familieleden in en rondom het huis. We zijn hier niet naar binnen geweest. Daarna liepen we eerst naar de gammele brug waar we al eerder waren geweest. Vanaf daar konden we weer de achterkant van de Romawijken zien. Wat je ziet is dat die mensen en kinderen vooral op straat leven. Als je de straat in loopt is het heel erg druk, de kinderen spelen maar ook veel tieners en volwassenen hangen gewoon. Toen we aankwamen lopen ging Luca gelijk even voetballen met de jongetjes die aan het spelen waren.
Op een gegeven moment mochten we even naar binnen bij een vrouw die vier kinderen had en in een kamer van ongeveer vier bij vier woonde. Het viel ons op dat het ontzettend warm was. Ze stookten de kachel heel erg op en de deur moest ook absoluut dicht. Stichting Charis heeft een paar jaar geleden al een wc voor ze gebouwd en een deel van de muur hersteld omdat het huis bijna instortte. Wat we bijzonder vonden is dat de moeder een grote kast had staan met allemaal servies met een mooi goud randje. Ze stonden allemaal precies recht en je merkte dat ze daar echt trots op was. De kinderen bleven maar ‘hello’ zeggen en zwaaien en ze hadden een kleine pup die ze om de beurt vertroetelden en pestten. Ze vertelde dat ze een moeilijke situatie zitten omdat de vader in de gevangenis zat en de moeder werkt hele dagen omdat ze wel brood op de plank moeten krijgen. Daardoor kunnen de oudste twee jongens niet naar school omdat ze voor de jongste twee moeten zorgen. Dit is wel iets lastigs waar je niet zomaar een oplossing voor hebt.

Nadat we afscheid hadden genomen liepen we verder de straat in. Daar kwamen we weer heel veel kinderen tegen die we ook nog kenden van het kinderprogramma op vrijdag. Ze vroegen onze namen en onthielden die ook tot de laatste minuut. De kinderen wilden de hele tijd worden opgetild, in de rondte worden gezwaaid en in de lucht worden gegooid door Luca. Toen we daar dan ook weg liepen, hadden we twee lieve volgelingen die onze hand niet los konden laten en toen ze dat uiteindelijk gedaan hadden hoorden we nog vanuit de verte ‘bye Luca, bye’!’. Het was wel heel erg bijzonder om dit te zien en het raakte ons allemaal. Ze hebben zo’n andere leefomgeving en het mooie is dat ze er allemaal nog iets van proberen te maken. Ze zijn blij met wat ze hebben.

Aan het eind van de lunch zei Marien opeens: “moeten jullie nog dingen voor vanmiddag klaarzetten of hebben jullie het al helemaal geregeld?”. Wij keken elkaar allemaal aan en dachten dat het een grap was, aangezien Marien best wel heel veel grappen maakt. Maar nee, het was echt heel serieus. Zo bleek dus dat heel het staf team er vanuit ging dat wij het kinderprogramma van de middag hadden voorbereid. Zo hebben wij dus in tien minuten een middagprogramma bedacht met een beetje improvisatie, gebruikte activiteiten van vrijdag en heel veel Nederlandse originaliteit. De kinderen die hier kwamen waren de kinderen die mee doen aan het onderwijsproject, degene die dus hulp krijgen met hun huiswerk in Casa Speranta. Als eerste hebben we een grote kring gemaakt, in totaal waren er 22 kinderen, en moest er om de beurt een bal naar iemand anders in de kring worden gegooid. Als je de bal ving moest je je naam zeggen, leeftijd, lievelingskleur en lievelingseten. Ondertussen vertaalde een van de juffen van Casa Speranta dit. Alle kinderen deden enthousiast mee en dit duurde ongeveer een half uur. Toen we hier klaar mee waren hebben we nog een keer het filmpje laten zien van onze school. Ze waren allemaal onder de indruk en hadden veel vragen over Nederland en hoe het er bij ons op school aan toe gaat. Nadat de kinderen waren uitgevraagd, kwam er wat lekkers te drinken en te eten. Hierna verdeelden we de groep in twee kleinere groepen. We gingen namelijk een oer-Hollands spel doen, stoelendans. Ze vonden dit fantastisch en er werd dan ook gedanst tijdens het rondjes lopen om de stoelen. De schmink, memorie en vouwblaadjes kwamen weer tevoorschijn en dit vonden ze allemaal weer hartstikke leuk. Elk meisje was een vlinder, bloemetje of een hello kitty en elk jongetje was een tijger, spiderman of piraat. Wat ook grappig was, dat de meisjes helemaal fan zijn van het vlechten van haren, zo kregen Sarah, Lilia, Maria een vlecht en zelfs Marc een staartje. Allemaal gingen ze zwaaiend en roepend weg. Maar toen we buiten aankwamen lag er al een aardig laagje sneeuw en natuurlijk startten de jongens gelijk een sneeuwballengevecht. Alle kinderen deden mee en het was een gezellige boel. Uiteindelijk was toch iedereen weg en bleven wij achter met natte kleren, vieze gezichten en ingevlochten haren. We liepen allemaal terug naar de zaal en na een krachtige speech van Marien werden we gekroond tot ambassadeur, kregen we een mooi diploma en een chocoladereep.
We zijn nu nog een beetje aan het verwerken wat we vandaag hebben gezien en we zijn het er allemaal over eens dat dit een van de bijzonderste dagen was. Maar nu maken we er nog een gezellige laatste avond van met ‘wie is de ezel’ en andere spelletjes. Vaarwel. 

“Diegene die op reis gaat, is nooit dezelfde als die terugkeert. “