Dag 2 Floresti

'Hey Luca, goedemorgen.'
'Goedemorgen Marc.'
'Hoe heb je geslapen?'
'Nou gewoon onder de deken.'

Onze eerste ochtend in Roemenië verliep vredig. Langzamerhand werd iedereen wakker en begonnen we ons klaar te maken voor het ontbijt. Voor het eerst zagen we nu de omgeving in het daglicht en het leek net of we heel ergens anders wakker werden. De honden blaften, de sirenes schreeuwden en de kerkklokken luidden. Een enorme heuvel vormde de achtergrond van de vele huizen, krotten, schuren en kerken.De geur van een gebakken eitje hing in de (een beetje stinkende) ochtendlucht en we volgden onze neus naar het restaurant.

Na het ontbijt en onze korte dagopening kwam Marien ons ophalen met zijn busje om ons naar de gebouwen van stichting Charis te brengen. Samen met alle etuis, frisbees, kleren en andere spullen die we mee hadden genomen gingen we op pad. We belandden in een knusse blokhut waar het vuurtje al aan het knisperen was. Hier gingen we met zijn allen zitten aan een lange tafel waar Marien ons 2 en een half uur de oren van het lijf kletste en waar we alles te weten gekomen zijn over de organisatie. We merkten meteen dat dit echt zijn passie is en dat hij wat hij hier doet voor de Roma’s echt op zijn hart ligt. Zijn ogen begonnen te twinkelen toen hij vertelde over de kinderen en de dingen die ze al allemaal hadden bereikt.
Met echt Hollandse stroopwafels in onze maag en een heleboel thee liepen we naar Casa Speranta. Dit is het huis waar 39 kinderen uit de buurt extra onderwijs krijgen. We ontmoetten de twee leraressen die hier werken en zij gaven ons een rondleiding in het huis en daarna namen we plaats op een klein stoeltje in een klaslokaal met een krijtbord en een vak onder de tafel. Met veel enthousiasme vertelde de twee jonge vrouwen over het onderwijs dat ze bieden aan deze kinderen. Vaak lopen de kinderen in deze buurt erg achter op de rest omdat ze op hun school erg gediscrimineerd worden en de leraren liever aandacht besteden aan de 29 andere kinderen in de klas. Hierdoor ligt het niveau dan te hoog voor ze en hebben ze extra uitleg nodig voor hun vele huiswerk. Dit kunnen hun ouders hun niet bieden omdat zij zelf vaak niet goed geschoold zijn. Het viel ons weer heel erg op dat ze enorm gepassioneerd waren over hun werk en ze kregen echt een glimlach op hun gezicht wanneer ze praatten over hun kinderen. Ze bouwen ook echt aan de relatie met de kinderen en Casa Speranta is dan ook een veilige plek voor de kinderen. Ondertussen hadden we al redelijke honger gekregen en gelukkig stond er dan ook een uitgebreide lunch op ons te wachten. Samen met 6 andere medewerkers hebben we gezellig onze maaltijd met echt Roemeense soep opgegeten. Met zijn allen ruimden we de tafel af en besproken we het kinderprogramma voor die middag, want om één uur kwamen er dertig kinderen van vier tot acht jaar. Langzamerhand kwamen de kindjes, na eerst netjes hun handjes gewassen te hebben, binnen te stromen. Alle vertederend lieve gezichtjes werden begonnen op te lichten en iedereen begon rond te rennen, te dansen en ons te knuffelen. Toen iedereen zat hadden de medewerkers hun verhaal om te vertellen, liedjes te zingen, gebeden op te zeggen en prijzen uit te delen. Na dit alles waren wij aan de beurt. We verdeelden de groep in kleinere groepjes waarmee we gingen spijkerpoepen, schminken, koekhappen, memory spelen en origami vouwen. Dit verliep heel goed en de kindjes waren enthousiast en hadden veel te veel energie over. Toen iedereen weer vertrokken was, werd het tijd voor de nieuwe groep. De leeftijd hiervan was acht tot twaalf. We deden de zelfde routine en we hoorden Roemeense liedjes nu voor de tweede keer en konden zelf een beetje meezingen en meedoen met de gebaren. De kinderen zongen allemaal met volle borst mee. Het viel ons op dat de meisjes graag onze hand vastpakten en die met hun kleine, zachte, zweterige handjes niet zomaar lieten gaan. Ik vond het zelf ook echt heel mooi om te zien dat wanneer we gingen bidden de chaos even ging liggen en de kinderen echt stil werden om hun handjes te vouwen, hun oogjes dicht te knijpen en te bidden. Het was prachtig dat ze in hun versleten, stinkende kleren daar toch gewoon kind konden zijn. Ondanks de moeilijke situaties waar ze in zitten konden ze hier even alles vergeten en gewoon plezier hebben, zoals een kind dat hoort te doen.

Toen iedereen weer met veel highfives, knuffels en gezwaai naar huis was gegaan hielden we een grote schoonmaak. Toen alles glom en er geen zandkorreltje meer te bekennen was liepen we weer naar ons hotel. Het avond eten was wederom heel lekker. Toen we dat op hadden gingen we weer terug naar het blokhutje van die ochtend. Hier zijn we nu aan het oefenen voor de kerkdienst waarin we liedjes zullen moeten zingen. Met Lilia op de piano, Marc op het drumstel, Francien op de dwarsfluit, Sarah op de gitaar en de rest zingend zullen we vast leuk muziek kunnen maken zondag. Voor nu loopt deze dag op zijn eindje, dus ik zou zeggen: ´Tot de volgende keer maar weer!’