Dag 3 Floresti

Zaterdag 3 februari ’18
Bunâ ziua!
Vanochtend begon de dag redelijk rustig, we mochten wat langer uitslapen en maakten daar graag gebruik van. Dit was dan ook ons 'even de toerist uithangen' dagje. Om negen uur zaten we weer aan de ontbijttafel om te genieten van geroosterd brood met spek en ei. De tafel was weer rijk gedekt en we hadden meer dan genoeg. We werden verwend met warme chocolademelk en thee zodat iedereen rustig babbelend wakker kon worden. Toen bijna al het brood op was en iedereen de wandelschoenen aanhad liepen we naar de gebouwen van de stichting. We stapten in de auto en met Marien als onze chauffeur reden we langs verschillende huisjes, autosloperijen, leuke dorpjes, paard en wagens, zwerfhonden, richels naast een diep dal en een enorme automarkt waar honderden mensen aan het rondkijken waren alsof ze op een rommelmarkt liepen.

Op een gegeven moment parkeerde Marien de bus naast de weg en iedereen klom er enthousiast uit. Direct liepen we naar een stenen muurtje en keken we naar beneden. Onze hoofden duizelden letterlijk door de enorme diepte. Onder ons zagen we in de verte piepkleine huisjes en een klein riviertje voor de elektriciteit. Aan de andere kant van de brug was een prachtig meer met aan de kust een schattig houten huis. We stonden midden op een stuwdam. Loodrecht op de stuwdam konden we prachtige ruwe rotsen zien en het hele plaatje was adembenemend. Na de boel ontdekt te hebben en uitgebreid foto’s gemaakt te hebben stapten we weer in de auto. Weer reden we door veel dorpjes en vervolgens belandden we in een enorm uitgebreid landschap. Mega grote uitgestrekte velden en uitzichten met heuvels zo ver je kon kijken. Toen we ongeveer een half uurtje hadden gereden begonnen de eerste spetters te vallen en na ongeveer vijf minuutjes begon het te gieten. Nadat de regen was weggetrokken verlieten we de snelweg en kwamen in het industriële dorpje Turda terecht. Eerst reden we door het gebied waar alle fabrieken stonden en na vijf minuutjes kwamen we in de grote stad terecht waar het verkeer veel drukker was dan dat wij gewend zijn in Nederland. Nadat we de grote stad uit waren, kwamen in het dorpje wat iets hoger lag en waar we met kronkel wegen omhoog moesten rijden.

Toen Marien de auto had geparkeerd stapten we allemaal uit en liepen we richting de zoutmijn. Na kaartjes gekocht te hebben liepen we door de poortjes en stond de mijn voor ons open. In de hele mijn was het lekker warm en had alles wat je kon zien een laagje zout erop. We liepen door een lange zouten tunnel en kwamen uit in een enorme ondergrondse koepel van zout. In prachtige patronen strekte de koepel tot ver boven onze hoofden en diep onder onze voeten. Eerst daalden we helemaal naar beneden tot op de laagste ‘verdieping’ waar een klein meertje lag. We mochten zelfs een bootje instappen om vervolgens wat te klungelen met de roeispanen en een rondje te varen in het zoute meertje. Toen namen we 256 traptreden omhoog (Luca heeft het geteld) en kwamen we weer boven de grond om even bij te komen en weer wat frisse buitenlucht binnen te krijgen.

We stapten weer de bus in en reden door het mooie, iets wat winterse, uitgestrekte landschap op weg naar een uitzichtpunt waar we over heel Cluj heen konden kijken. Ook al was het wat mistig, het uitzicht was waanzinnig en op de voorgrond woelde een kudde varkens de hele grond om. Toen we uitgekeken waren stapten we weer in ons vervoermiddel op weg naar de binnenstad van Cluj. In de mooie oude stad bezochten we twee prachtige kerken. Eerst een Rooms Katholieke en daarna een Orthodox-Protestantse kerk. Door de hele stad popten er steeds meer kerken op en met hun prachtige beelden en beschilderingen typeerde het de mooie stad. Alle prachtige mozaïeken en architectuur waren behoorlijk indrukwekkend en we genoten er volop van. Er waren niet alleen oeroude gebouwen, er was ook gewoon een KFC midden in het centrum. Luca, onze massa-eter, ging dan ook vol verlangen voor het raam ervan staan. Smachtend keek hij naar het voedsel dat een paarsharig meisje daar aan het eten was. Echte onbereikbare liefde… Gelukkig zouden we die avond heerlijk gaan eten in een lokaal restaurantje in de buurt van ons hotel.

Eenmaal weer terug op onze kamers hadden we dan ook even vrije tijd voordat we lopend naar de kleine pizzeria een paar straten verderop liepen. We werden weer warm, letterlijk warm, verwelkomt en we konden direct aan onze gereserveerd tafel plaats nemen. Overal op het plafond en aan de muren hingen er antieke spullen. Mooie oude violen, trompetten, schoteltjes, schilderijen, traditionele Roemeense jurken, kookgerei en nog veel meer spulletjes. Naast onze tafel stond een robuuste pizza oven te branden en vlak nadat we onze bestelling opgenomen was kwam er een man deeg kneden, slaan en beleggen en vervolgens zijn creaties in de oven schuiven. Het eten was heerlijk en de sfeer was heel gezellig en knus. Toen Marc de pizzabakker en de serveerster in zijn BFF, Best Friends Forever boekje had laten schrijven konden we gaan. Met een volle buik en energie die eruit moest na het lange zitten, huppelden, renden en sprongen we terug naar het hotel. Hier speelden we nog een laatste potje kaarten, onze nieuwgeboren traditie en poetsten we onze tanden om ons lekker te nestelen in ons bedje en zo meteen in een diepe, droomloze slaap te vallen.

Slaaplekker iedereen. La revedere!

PS. Google translate is je beste vriend 